Dagelijks moet je je aanpassen aan de dominante norm op het werk. Van hoe je praat tot wat je eet. Van hoe je werkt tot hoe je je kleedt. Het is elke keer weer balanceren tussen gewoon jezelf zijn en doen wat er op werk van je verwacht wordt. Je moet steeds switchen.

Je bent altijd in de minderheid, soms zelfs de enige van kleur. Daardoor heb je vaak een ander perspectief dan de rest. Maar je hebt inmiddels wel door dat het te veel energie kost om altijd een minderheidsperspectief in te moeten brengen. Elke keer als je een andere mening hebt, moet je je standpunt verdedigen. En je krijgt vrijwel nooit bijval van anderen. 

Je maakt veel mee op je werk. Van die irritante vragen over je culturele achtergrond, of die zogenaamde grappen die eigenlijk gewoon niet kunnen. En natuurlijk al die blikken op jou gericht als het een keer gaat over diversiteit & inclusie. Elke keer voelt het weer als een kleine steek. Een bevestiging dat je niet gewoon jezelf kan zijn, het is vermoeiend.

Maar je hebt niemand om dit mee te delen. Met je collega’s kan je het natuurlijk niet bespreken zonder te horen dat je overdrijft. Ook thuis begrijpen ze het niet echt.  

Waar je behoefte aan hebt is een plek waar je bekrachtigd wordt als je deelt waar je tegenaan loopt. Je wil ook geen masker meer hoeven dragen. Jezelf zijn én daarvoor gewaardeerd worden, dat is waar je naar verlangt.

Hoe zou het zijn als je al die energie die je nu steekt in het continu aanpassen, kan steken in je eigen ontwikkeling? Als je leert om te excelleren terwijl je je true self bent, ook binnen de dominante norm? Wat zou het voor je betekenen om onderdeel te zijn van een gemeenschap, een community met gelijkgestemden waar je gedragen wordt?

Dat is precies wat onze Brave Space jou kan bieden